Back again

Mijn vorige post was een hele tijd terug en inmiddels zit ik alweer in nieuw zeeland. Al veel leuke dingen meegemaakt en gezien. In 6 maand is er ook best veel veranderd. Ik had niet echt verwacht dat ik hier nou weer zou zitten. Als je wil weten waarom moet je even verder lezen.

Toen ik weer terug kwam in Nederland moest ik eerst 2 weken bijkomen van de jetlag. Ik denk niet dat ik daar ooit aan gewend raak. Eenmaal uitgerust te zijn heb ik iedereen weer opgezocht en uiteraard leuke dingen gedaan. Etentjes, dagjes weg en natuurlijk weer stappen met de meiden. Wat had ik hen gemist. De normale dingen leer je wel echt waarderen. Vooral om zo dichtbij elkaar te zijn, wat eerst toch best ver leek. Eerst altijd met tegen zin op de fiets naar Heino, omdat het toch wel echt een pokke stuk fietsen was. Dat lange stuk was ineens niet meer zo lang. Misschien komt dat omdat ik nu met de auto kon haha. Ook kon ik met de auto naar mijn werk bij Tuinland. Nog steeds zo dankbaar voor de dingen die ik heb mogen leren en vooral de mensen die ik daar heb ontmoet. Super collega’s ! Jokidoki en Frikandellis, ik weet dat jullie dit lezen dus dikke kus voor jullie.

Sinds mijn terugkomst ben ik gefocust geweest op de toekomst. Wat wilde ik studeren maar ook waar ik dat ging doen. Wat wist ik inmiddels: Commerciële economie. Maar waar was de grote vraag. Om eerlijk te zijn ben ik hier nog steeds niet uit. Zwolle is mooi dichtbij en vertrouwd maar in Groningen krijg je toch wel het echte studenten leven. Het is ook wel een gek idee dat als ik volgend jaar met mijn studie ga beginnen mijn vriendinnen 2 klassen hoger zitten. Eén nadeel van een tussenjaar, inmiddels tussenjaren.

Wat ik wel zeker wist is dat ik nog altijd wel een keer terug zou willen naar Nieuw-Zeeland. Een jaar op de Boerderij werken. Ik had mezelf alleen wel voor de zekerheid opgegeven voor commerciële economie in Zwolle en Groningen. Puur uit zelfkennis want ik verander soms snel van gedachtes. Na een belletje met Roel begon ik meer en meer te twijfelen. Waarom doe ik het jaar Nieuw-Zeeland niet gewoon nu. Dat is mijn gedachte eigenlijk gebleven: Waarom niet?? Ik ben blij dat ik het gewoon gedaan heb ook al raadde sommigen het mij af. Waarom doe je dat niet na je studie? Straks ga je niet meer studeren! Deze uitspraken kreeg ik weleens op mijn schoot geworpen. Ik wil juist graag studeren, een goede toekomst opbouwen. Maar voor dit jaar heb ik een andere bestemming: Nieuw-Zeeland.

Na een geslaagd afscheidsfeestje een soepele vlucht naar de andere kant van de wereld kwam ik best uitgerust aan. ondanks dat ik onderweg niks kon kopen aangezien ik de verkeerde bankkaarten had geactiveerd. gelukkig kom je in het vliegtuig niets te kort. eenmaal aangekomen verliep de eerste week snel. Iedereen weer gezien en eerste werkdag zat er zo op. Ik voel mij echt op mijn plaats. Hier in Nieuw-Zeeland. Echt een prachtig land. Hoewel het land hetzelfde is, is de beleving wel anders. Veel mensen van toen zijn weg maar daarvoor zijn ook weer nieuwe mensen gekomen. Vorige keer leefde ik met Job en Danny. Geweldige tijden gehad met veel feestjes, heel veel feestjes. Nu woon ik samen met Laura en is de rust beetje weder gekeerd. Tenminste als we stoppen met praten en lachen. Helaas gaat ze alleen in ruim een week weg en dan word het hier wel echt heel kaal denk ik.

Dikke kus uit Nieuw-Zeeland,

Selma

Better late than never: Travel + Home

Weer thuis. Het was even wennen, vooral aan het tijdsverschil. Ben er nu wel zeker van dat ik niet tegen een jetlag kan. Ongeveer 2 weken ziek geweest in Nederland. Erg moeten wennen aan het feit dat iedereen op eens Nederlands praat, je geen praatje maakt met de caissière en mensen je aankijken als je boodschappen doet in slobberkleding. Gelukkig was ik ook weer herenigd met de hagelslag, vlokken en beschuiten. Als je ook nog wilt weten wat de jetlag zeker waard was moet je verder lezen.

Ik heb nog paar weken gereisd. In Australië in de buurt van Cairns. Ik had eerst 9 nachten geboekt in een hostel in het centrum van Cairns. Uit eindelijk toch maar veranderd naar 2 nachtjes. Waar ik achteraf blij mee was want het was een soort Chersonissos hostel. Een hostel waar grotere groepen komen om te feesten. Leuk uiteraard en de feestjes waren goed maar het onderlinge contact was wat minder helaas. Ik vertrok na 2 nachten dus met een brak maar wel opgelucht gevoel. Op naar Port Douglas. De vrouw van het busje had me gewaarschuwd dat ik beter niet kon gaan want er zouden overstromingen zijn. Doordat het aan zee ligt was dat gelukkig al weg toen ik aankwam. Daar stond ik dan. In een rustig dorpje aan zee met een grote tas. Bij het hostel aangekomen was de sfeer direct goed, erg persoonlijk. Het contact was snel gelegd en in plaats van 1 nacht, zoals het plan was, ben ik er 7 nachten gebleven. Interessant maar rustig stadje, prachtige natuur en super leuke mensen. Veel vrienden aan overgehouden. Ik ben er ook op uit geweest. Een dagje naar het regenwoud waar ik veel foto's heb gemaakt. Wat heb ik daar mooie maar ook enge beesten gezien. Spinnen ter grootte van een hoofd, krokodillen, leguanen en zelfs een kasuaris gespot (het is de moeite waard om even te googlen). Ik moest het Great Barrier Reef natuurlijk ook gezien hebben. Erg toeristisch maar zeker de moeite waard, ook al is het een rib uit je lijf om even te snorkelen. Prachtig koraal, kleurrijke vissen en schelpen van 1,5 meter lang.

Nadat ik met pijn in mijn hart Port Douglas moest verlaten ben ik vertrokken naar Dubai. Ik was niet te veel in de zon geweest want straks was ik nog verbrand voordat ik al in Dubai zou zijn. In het vliegtuig naar Dubai onwijze last gekregen van mijn rug. De eerste dag in Dubai heb ik dan ook doorgebracht op bed. Volgende dag vroeg op om pijnstillers te halen en daarna op citytour geweest. Mooie stad om een keer geweest te zijn maar een tweede keer liever niet. Tweede dag de uitlaatgassen achterwege gelaten en op tour geweest in de woestijn. Door de zandheuvels crossen met hoge snelheid. Dan moet je natuurlijk wel net treffen dat er een kotsende vrouw naast je zit maarja na 2 bochten is die er ook uitgezet ( later wel weer opgepikt hoor). Nadat de toeristische foto's waren genomen en ik met een board over de zandkorrels gleed gingen we naar de kamelen en het avondeten. Ook hier was alles gericht op het toerisme, dus ook veel toeristen, in grote getallen. Veel alleen reizende waren er niet dus het contact leggen ging was stug maar het was een leuke dag om nooit te vergeten. Toch was ik wel beetje teleurgesteld want in Dubai was het nog geen 30 graden en heb geen zon gezien. Die bruine jaloersmakende tint was er dus ook helaas niet...

De ochtend na de woestijntrip vroeg naar het vliegveld. Totaal vergeten om mijn handbagage te wegen (mocht maar 7 kg zijn) maar het geluk stond aan mijn zijde deze dag want ik hoefde hem bij de douane voor het eerst niet te wegen. Gelukkig had ik de heenweg ook via Dubai gevlogen want je raakt er snel verdwaald. Na eindelijk mijn gate te hebben gevonden was het wachten. In het vliegtuig ging alles soepel tot een vrouw naast mij iets te diep in het glaasje had gekeken en al 4 flesjes wijn naast haar had staan. Dronken zijn in een vliegtuig dat is dan nog acceptabel maar deze vrouw ging los.... letterlijk los. Na wat gescheld tegen haar tv-scherm stak ze een sigaret aan. Voor de mensen die dit niet weten: DIT IS TEN STRENGSTE VERBODEN IN EEN VLIEGTUIG! Ik zat daar dus te twijfelen wat ik moest doen. Geen crew in de beurt. Na een snelle brainstorm heb ik mevrouw erop geattendeerd dat je niet mocht roken. Ze vond helaas van wel want ze was dronken. Een poging later luisterde ze nog steeds niet. Toen heb ik soort van haar sigaret in de wijn fles geduwd en viel ze zonder iets te zeggen in een diepe slaap. De crew was eindelijk gekomen en toen ik vroeg of ze de wijnflesjes wouden wegnemen omdat mevrouw dronken was en een sigaret had aangestoken keek de stewardess mij aan. Uiteindelijk stond er 10 man om mij heen om te vragen of ze dat echt had gedaan. Gelukkig was er nog een andere getuige. De dronken vrouw was naar verwachting niet wakker te krijgen. Paar minuten voor landing was ze dan wakker geworden. De crew heeft haar gerapporteerd na een lichte ondervraging. Op de vraag waarom mevrouw een sigaret aanstak antwoordde ze: Ik mag dat ik ken een stewardess. Dit vond de crew natuurlijk nergens op slaan en een paar mensen om mij heen moesten lachen, ik zelf ook....

Aangekomen in Nederland verliep alles soepel. Het welkomstclubje stond klaar: Oma, Papa, Mama, mijn zus en als verassing Lisan. Met de trein op naar Dalfsen. Op Station Zwolle vertelde ik nog dat het wel super toevallig zou zijn als ik iemand zou tegenkomen die ik ken. Daar kwam Iris dan te voorschijn.. Ik zei nog : IRIS!! Wat toevallig!!! Bleek helemaal niet zo toevallig te zijn. Toen ik eenmaal thuis was kwamen alle vriendinnen binnen druppelen. Hoewel ik bijna in slaap viel waardeerde ik het erg. Wat had ik hen gemist.

Toepasselijke wijsheid: je weet pas wat je hebt als het er niet meer is.

Kus Selma

Met mijn hoofd in de wolken

Heyhey!

Samoa. Mijn droom al sinds ik klein was. Er was in 2010 een programma genaamd Prins zoekt vrouw. Buitenlandse prinsen gingen in Nederland op zoek naar hun droomvrouw. Ook deed een prins uit Samoa mee. Nadat hij er eindelijk een had gevonden nam hij haar mee naar zijn vaderland, naar Samoa. De witte stranden, de mensen, de cultuur en de natuur waren prachtig. Wat wou ik er graag heen maar zou dit ook wel de werkelijkheid zijn?

Voordat we naar samoa zouden gaan zouden we eerst 2 weken rondreizen in Nieuw-Zeeland. Daar gingen we dan. met mijn moeder en zus in een campervan op pad. We hebben heel het zuidereiland gezien. Onze eerste stop was Kaikoura. we kwamen hier voor de walvissen, helaas was de zee te ruig dus hebben we Kaikoura ook weer verlaten zonder ook maar een walvis te hebben gezien. Wel veel zeehonden, heel veel zeehonden. Paar kilometer nadat we kaikoura hadden verlaten (met enige teleurstelling) kwam ik erachter dat ik de oplader voor mijn camera niet mee had genomen. Onze route veranderde en toen waren we weer terug in christchurch. Terug bij af.

We gingen weer door! Via de Arthur's Pass naar de west kust. Onderweg een paar keer gestopt voor een wandeltocht. Deze duurden toch wel wat langer dan dat er vermeld werd maar het uitzicht wat het allemaal waard. In Greymouth te zijn aangekomen direct doorgegaan naar de Pancake Rocks. Ik geloofde het eerst niet dat ze echt zo heette maar als je ze ziet snap je wel waarom. Het lijken net gestapelde pannekoeken. De natuur in nieuw-zeeland is echt geweldig. Alles is zo dichtbij, de bergen maar ook de zee.

Vanuit greymouth verder getrokken naar het zuiden. Op naar Queenstown. Onderweg nog een gletsjer beklommen. Was wederom een lange tocht maar het uitzicht was het ook dit keer waard. In Queenstown moest het allemaal gaan gebeuren. Selma springend van een brug met een elastiek om haar voeten. Veel mensen hebben mij gevraagd of ik het eng vond. Dat viel harstikke mee. Ik schijtte alleen in mijn broek toen ik dacht dat die man mij ging duwen. Nadat hij door had dat ik dat dacht zei hij dat ik tot 3 moest tellen en moest springen. Zo gezegd zo gedaan. Wat was dat gaaf. Een ervaring om nooit te vergeten, en dat ga ik ook zeker niet doen.

Nog iets om nooit te vergeten was ons Willy Wonka avontuur. Een rondleiding in de chocolade fabriek van Cadbury. Na dit avontuur reden we weer verder in de campervan naar Dunedin, een campervan gevuld met chocola haha. In dunedin hoopten we pinquins te zien, maar net zoals de walvissen is dit ook niet gebeurt. Toen reden we weer verder naar Christchurch om nog even bij te komen voordat we naar Samoa gingen. Toen kwamen we op het idee om nog een keer naar Kaikoura te gaan, om wederom de walvissen te zien. dit keer zijn we niet voor niets geweest. We hadden dan wel geen walvissen gezien maar wel dolfijnen en uiteraard weer veel zeehonden.

Samoa

Een eiland met veel gezichten , smaken en vooral een andere temperatuur. wat een warmte daar. Je was er blij als het regende, dat betekende wat afkoeling. De eerste twee dagen verbleven we in een hotel boven op de berg. Overdag naar Apia. De lokale markt bezocht en de toerist gespeeld. Die daar bijna niet zijn trouwens. sommige kinderen wezen naar ons alsof ze nog nooit een wit iemand hadden gezien. Wat een cultuurverschil. Na deze twee dagen vonden we het wel tijd worden voor het paradijs. De witte stranden en houten hutjes. Zo gingen we oppad met de lokale bus, naar Lalomanu. De bussen zijn echt een bezienswaardigheid. De krappe bankjes, de drukte en alle bagage die mensen met zich meenemen. Maar wat deze busreis positief maakte was de muziek. Keihard door de hele bus mee. De mensen waren vrolijk en behulpzaam.

Aangekomen in Lalomanu hebben we niet veel meer gedaan dan luieren. Op het strand genieten. Op een ochtend kreeg ik allemaal bezorgde berichtjes binnen. Er was een aardbeving in nieuw-zeeland geweest. Toen werd ik zelf bezorgd. Is iedereen oke? Snel contact gehad en in Christchurch was niet veel schade. In Kaikoura echter wel, wat een geluk dat niet een week later naar Kaikoura waren gegaan.

Na 2 dagen niks doen gingen we op pad naar de To-Sua Ocean Trench. Wat was dat een plaatje. We waren er gekomen met de taxi en voor onze verdere reis hadden we het telefoonnummer van de taxi-chauffeur gekregen. Nadat we de ocean trench gezien hadden en verder wouden trekken probeerden we de taxi te bellen, gaat enigzins lastig zonder bereik. Het was ook een beetje afgelegen. De enige optie was liften. Na 500 meter in de brandende zon kwamen we bij een kraampje aan. De man erachter stond erop om ons te helpen, gaf ons een zitje en wat fruit. Na wachten en wachten kwamen er wat autos voorbij. Opeens kwam er een bekende langs. Gelukkig herkende ze ons. De hotelmederwerkers van de beachfales in Lalomanu. Nadat ze ons hadden gedropt waren we kapot. de volgende dag gingen we weer terug naar apia.

We hadden eindelijk een motel gevonden, zag er goed uit dus direct voor 2 nachten geboekt. Dat doen wij dus nooit meer. Tot 3 snachts geen slaap door luide muziek. De volgende morgen zijn we dan ook vertrokken. We wouden onze vakantie goed afsluiten. Dat is zeker goed gekomen. We verbleven de laatste nacht in een top resort. Echt prachtig.

Terug in Nieuw-Zeeland kreeg in dan eindelijk mijn tatoeage. Een varen. Het symbool van Nieuw-Zeeland. Het symbool voor de mooie tijd die ik heb gehad en nog mag mee maken. Ook voor wat ik heb geleerd over mezelf maar ook over anderen. Welke mensen er echt belangrijk voor me zijn. Deze levenslessen zullen me altijd bij blijven.

Blijf dromen en bedankt voor het lezen!

Selma

Vaak ben je te bang!

Heyheyhey!

Vandaag is het zo'n dag dat ik het liefst de hele dag in bed lig want het regent maar door en door... Goed moment om eens wat tijd te besteden aan mijn blog. Komende weken komt het er waarschijnlijk ook niet van want moeder en zus zijn in aantocht, voelt toch wel raar om eerlijk te zijn. Hier ben ik alleen gekomen en nu komen zij mij bezoeken, natuurlijk te gek!

Omdat ik hier alleen ben gekomen en ik in een compleet nieuwe situatie terecht kwam, ben ik mezelf wel tegengekomen. Soms negatief maar vooral positief. Ik voel niet dat ik veranderd ben maar ik sta dichter bij mezelf. Dus weer een stapje dichterbij mn einddoel, wat ga ik doen met de rest van mijn leven??!

Nu geen sentimenteel gezeik meer, waar was ik gebleven? Ohja mijn moeder en zus! Ik kijk er naar uit om ze aan iedereen voor te stellen, samen te reizen, leuke dingen beleven en het land verkennen. Dat heb ik al gedaan uiteraard. Ik ben al twee keer naar Mount Hutt geweest om te skiën en snowboarden. Toch wel een raar gezicht om te skiën terwijl je de groene weilanden en zee voor je ziet. Totaal anders dan in Europa maar wederom super mooi. Elke dag verbluft de natuur me hier weer. De prachtige bergen worden nooit saai.

Het is de afgelopen weken best druk geweest, maar druk met leuke dingen. Dagje Hanmer springs om te relaxen, een spa met wederom een prachtig uitzicht op de bergen haha. Laatst dachten Kalita en ik dat het wel warm genoeg zou zijn om te gaan zwemmen in de pond, wij met onze enthousiaste instelling daarheen. Nou ik kan zeggen ik snap wel dat het water uit de bergen komt. Wat was dat koud. Maar ik ben er in geweest, niet langer dan 30 seconden maar toch het gaat om het idee. Afgelopen zondag het weer geprobeerd maar dit keer in de kleinere pond. Ik was na die duik niet meer moe van zaterdagnacht. Het maakt je wel in een klap wakker. Ook blijf ik mezelf uitdagen, deze week paard gereden. Een angst overwonnen haha. Zelfs zonder zadel. Kostte me wel wat moeite om erop te komen maar zo blijkt maar weer: vaak ben je te bang.

Ook besefte ik dat de tijd zo snel gaat, dus geniet van elke dag! Times flies when you having fun!

Liefs Selma

From prada to nada

Heeyhey!

Het is al maand geleden dat ik mijn vorige verhaal heb geschreven! In die tijd is er toch wel veel gebeurd. Ik ben namelijk al in Nieuw-Zeeland, een prachtig land maar daar kom ik later op terug. Eerst waar mijn avontuur begon.

Schiphol! Hier begon het al met pech. 4 uur vertraging opgelopen door een crash op de landingsbaan in Dubai. Nadat ik mijn uitzwaaigroepje (familie + Lobke) had verlaten, ging ik naar de douane. Het kwam nu wel echt dichtbij, wat ga ik iedereen missen maar ik weet zeker dat ik zoveel mooie mensen ga ontmoeten en herinneringen ga maken om nooit te vergeten! Door de vertraging kreeg ik vouchers, bijna heel Schiphol liep met die dingen, zodat ik het zou overleven. Met een flinke tas vol voedsel was ik dan eindelijk aangekomen bij de gate. Bij de balie moesten ze mijn ticket scannen. Er ging iets mis, teminste dat dacht ik want ik kreeg een ander ticket. Zonder er echt naar te kijken ging ik weer zitten. Wachten tot mijn zone werd opgenoemd... Tot ik er achter kwam dat er geen zone meer opstond, geschrokken liep ik terug naar de balie. Daar werd me op mijn ticket gewezen, ik was overgeboekt naar business-class!

Wat een luxe was die vlucht! Een eigen TV, een zeer comfortabel bed, een nog betere service en zelfs champagne! Helaas eindige de pret in Dubai. Ik moest daar mijn ticket overboeken, het was me gelukt na 6 uur in de rij te staan. Dit was wel mijn " from prada to nada " moment. De vlucht naar Melbourne ging soepeler, die naar Christchurch gelukkig ook! Daar stond ik dan. Er waren 2 rijen, voor Australische paspoorthouders en overig. Iedereen was uiteraard Australisch behalve ik. Nou ja, plus zo'n 20 Aziaten.

Eenmaal in de ontvangsthal werd ik direct opgevangen door Roel en Diana! Super mensen, echt waar (mochten jullie dit lezen, hoi). De eerste dagen had ik zacht gezegd erg last van mijn jetlag... Zondag heb ik met Roel een berg beklommen. Een 4 uur lange tocht maar zoals ik al eerder zei, het is een prachtig land dus zeker de moeite waard. 2 weekjes later zit ik al weer ziek op bed, ook dit zal ik wel overleven.

Nu eerst nog even uitrusten en dan weer volop dingen beleven en vooral genieten!

Selma

Het begin!