Weer thuis. Het was even wennen, vooral aan het tijdsverschil. Ben er nu wel zeker van dat ik niet tegen een jetlag kan. Ongeveer 2 weken ziek geweest in Nederland. Erg moeten wennen aan het feit dat iedereen op eens Nederlands praat, je geen praatje maakt met de caissière en mensen je aankijken als je boodschappen doet in slobberkleding. Gelukkig was ik ook weer herenigd met de hagelslag, vlokken en beschuiten. Als je ook nog wilt weten wat de jetlag zeker waard was moet je verder lezen.

Ik heb nog paar weken gereisd. In Australië in de buurt van Cairns. Ik had eerst 9 nachten geboekt in een hostel in het centrum van Cairns. Uit eindelijk toch maar veranderd naar 2 nachtjes. Waar ik achteraf blij mee was want het was een soort Chersonissos hostel. Een hostel waar grotere groepen komen om te feesten. Leuk uiteraard en de feestjes waren goed maar het onderlinge contact was wat minder helaas. Ik vertrok na 2 nachten dus met een brak maar wel opgelucht gevoel. Op naar Port Douglas. De vrouw van het busje had me gewaarschuwd dat ik beter niet kon gaan want er zouden overstromingen zijn. Doordat het aan zee ligt was dat gelukkig al weg toen ik aankwam. Daar stond ik dan. In een rustig dorpje aan zee met een grote tas. Bij het hostel aangekomen was de sfeer direct goed, erg persoonlijk. Het contact was snel gelegd en in plaats van 1 nacht, zoals het plan was, ben ik er 7 nachten gebleven. Interessant maar rustig stadje, prachtige natuur en super leuke mensen. Veel vrienden aan overgehouden. Ik ben er ook op uit geweest. Een dagje naar het regenwoud waar ik veel foto's heb gemaakt. Wat heb ik daar mooie maar ook enge beesten gezien. Spinnen ter grootte van een hoofd, krokodillen, leguanen en zelfs een kasuaris gespot (het is de moeite waard om even te googlen). Ik moest het Great Barrier Reef natuurlijk ook gezien hebben. Erg toeristisch maar zeker de moeite waard, ook al is het een rib uit je lijf om even te snorkelen. Prachtig koraal, kleurrijke vissen en schelpen van 1,5 meter lang.

Nadat ik met pijn in mijn hart Port Douglas moest verlaten ben ik vertrokken naar Dubai. Ik was niet te veel in de zon geweest want straks was ik nog verbrand voordat ik al in Dubai zou zijn. In het vliegtuig naar Dubai onwijze last gekregen van mijn rug. De eerste dag in Dubai heb ik dan ook doorgebracht op bed. Volgende dag vroeg op om pijnstillers te halen en daarna op citytour geweest. Mooie stad om een keer geweest te zijn maar een tweede keer liever niet. Tweede dag de uitlaatgassen achterwege gelaten en op tour geweest in de woestijn. Door de zandheuvels crossen met hoge snelheid. Dan moet je natuurlijk wel net treffen dat er een kotsende vrouw naast je zit maarja na 2 bochten is die er ook uitgezet ( later wel weer opgepikt hoor). Nadat de toeristische foto's waren genomen en ik met een board over de zandkorrels gleed gingen we naar de kamelen en het avondeten. Ook hier was alles gericht op het toerisme, dus ook veel toeristen, in grote getallen. Veel alleen reizende waren er niet dus het contact leggen ging was stug maar het was een leuke dag om nooit te vergeten. Toch was ik wel beetje teleurgesteld want in Dubai was het nog geen 30 graden en heb geen zon gezien. Die bruine jaloersmakende tint was er dus ook helaas niet...

De ochtend na de woestijntrip vroeg naar het vliegveld. Totaal vergeten om mijn handbagage te wegen (mocht maar 7 kg zijn) maar het geluk stond aan mijn zijde deze dag want ik hoefde hem bij de douane voor het eerst niet te wegen. Gelukkig had ik de heenweg ook via Dubai gevlogen want je raakt er snel verdwaald. Na eindelijk mijn gate te hebben gevonden was het wachten. In het vliegtuig ging alles soepel tot een vrouw naast mij iets te diep in het glaasje had gekeken en al 4 flesjes wijn naast haar had staan. Dronken zijn in een vliegtuig dat is dan nog acceptabel maar deze vrouw ging los.... letterlijk los. Na wat gescheld tegen haar tv-scherm stak ze een sigaret aan. Voor de mensen die dit niet weten: DIT IS TEN STRENGSTE VERBODEN IN EEN VLIEGTUIG! Ik zat daar dus te twijfelen wat ik moest doen. Geen crew in de beurt. Na een snelle brainstorm heb ik mevrouw erop geattendeerd dat je niet mocht roken. Ze vond helaas van wel want ze was dronken. Een poging later luisterde ze nog steeds niet. Toen heb ik soort van haar sigaret in de wijn fles geduwd en viel ze zonder iets te zeggen in een diepe slaap. De crew was eindelijk gekomen en toen ik vroeg of ze de wijnflesjes wouden wegnemen omdat mevrouw dronken was en een sigaret had aangestoken keek de stewardess mij aan. Uiteindelijk stond er 10 man om mij heen om te vragen of ze dat echt had gedaan. Gelukkig was er nog een andere getuige. De dronken vrouw was naar verwachting niet wakker te krijgen. Paar minuten voor landing was ze dan wakker geworden. De crew heeft haar gerapporteerd na een lichte ondervraging. Op de vraag waarom mevrouw een sigaret aanstak antwoordde ze: Ik mag dat ik ken een stewardess. Dit vond de crew natuurlijk nergens op slaan en een paar mensen om mij heen moesten lachen, ik zelf ook....

Aangekomen in Nederland verliep alles soepel. Het welkomstclubje stond klaar: Oma, Papa, Mama, mijn zus en als verassing Lisan. Met de trein op naar Dalfsen. Op Station Zwolle vertelde ik nog dat het wel super toevallig zou zijn als ik iemand zou tegenkomen die ik ken. Daar kwam Iris dan te voorschijn.. Ik zei nog : IRIS!! Wat toevallig!!! Bleek helemaal niet zo toevallig te zijn. Toen ik eenmaal thuis was kwamen alle vriendinnen binnen druppelen. Hoewel ik bijna in slaap viel waardeerde ik het erg. Wat had ik hen gemist.

Toepasselijke wijsheid: je weet pas wat je hebt als het er niet meer is.

Kus Selma